Nýggjastu
rokksangirnir í heiminum dundu sum gleðiboð um allan miðbýin, tá ið
dollargrinið spakliga gleið gjøgnum gøturnar við øllum vindeygum niðri. Við
róðrið sat hesin flotti ungi maðurin í modernaðum klæðum og nýggjari
frisýru. Tey flestu hildu hann vera amerikana; íslendingar sum sóu soleiðis út,
vóru ikki til.
Eftir seinna
heimsbardaga er Ísland í einum margháttligum móti millum fortíð og framtíð.
Landið er framvegis gamla bóndasamfelagið, og tá ið ameriskir hermenn og
nýggjur lívsstílur floyma inn yvir tey, er brádliga hóttafall komið á gamla
lagið.
Skaldsøgan
lýsir eina skurvblanding av fólki, ið búsetir seg í barakkunum, teir sameindu
bygdu krígsárini, og sum standa tómar, nú kríggið er av. Tað eru ikki býarins
bestu børn, ið har búleikast, men ein ymisligur flokkur, sum hevur sínar stóru
og smáu trupulleikar at dragast við. Søgan reikar um stórhúskið við Linu
og Tommy, sum elsta ættarlið við einum ørgrynni av børnum, barnabørnum og øðrum
børnum í húsunum. Pengar eru eingir, men hjartarúm og kærleiki er í ríkiligt
mát, og tá ið tey byggja Gamlahús mitt í barakkbýlinginum, verður tað ein
natúrligur savningarstaður hjá skyldfólki, vinum og rótloysingum. Her verður
fótbóltsfelag stovnað, Lina spáar um, hvussu framtíðin fer at laga seg, har eru
ástarfundir av líkum og ólíkum slag, gildi hjá ungum vargum, umframt vanligir
trupulleikar, sum altíð taka seg upp, har fólk eru.
Ein kát
lýsing av einum fólki, sum er statt á einum móti millum tvær tíðir. Tey valtra
millum tryggleikan, ið var í gamla heiminum, og villu hugtølingina í tí
nýggja.
Frásøgufólkið
hevur samkenslu við fátæku fólkunum í barakkunum. Kárason hevur heilt víst
ætlað at lýsa hesa tíð og hesi menniskju við virðing, tí alt hetta er partur av
honum sjálvum, hansara landi og fortíð.
Í kolofonini
stendur: „Søgan er ikki lygn, hóast tilburðir og fólk eru heilaspuni.“