Við Afturgongum vísir Ibsen, hvussu læstar meiningar, sum arvaðar eru niður ígjøgnum borgaraskapin, binda niður og læsa frælsu lívsførsluna. Sonurin í húsinum, Osvald, virkar sum skaldsins rødd, sum tann, ið slóðar fyri hjá listafólkum og fyri lívsgleðini, ímóti tí "gudfrøðiliga ranninum". Bæði Osvald og mamman, Helena, gera upp við fatanirnar hjá Manders presti og sáa iva um grundarlagið, hann heur grundað sínar meiningar á.
Turið Sigurðardóttir týddi.