Alt peikar í ongar ættir, sum áir av eldi renna skýggj úr sólini, dalandi yvir blágrønu húsatekjurnar. Tú sært restirnar av eini grein smildraða á sporinum, vilt siga okkurt við onkran, men blæsur orðini í lógvan. Tí tú ert tagnaði oktoburbýurin, sum spakuliga doyr við landsvegin, tú ert hondin, sum bíðar eftir heitum blóði.