Hann tók telefonina upp. Steðgaði á, tá hann sá navnið á skíggjanum. Alt sá út, sum tað plagdi: eitt sindur av klæðum lógu tveitt á dýnuni, heimaarbeiðið lá slongt á skriviborðinum. Klokkan tikkaði við síðuna av songini. Tann einasti munurin var, at navnið hjá Eriki lýsti á telefonini. At røddin á Eriki bara var eitt fingratrýst burtur. Hann kundi ikki svara. Hann kundi heldur ikki lata vera við at svara.