Hesar stuttsøgurnar eru allar meistaraverk. Kjell Askildsen hevur sagt, at hann er langrøkjutur, skrivar tepurt og knapt, oyðslar ikki við orðum. Hvør einstakur setningur lokkar sítt framhald fram. Hann kennir ikki søguna frammanundan, men letur ein setning taka annan setning við sær, og soleiðis sprettur søgan.

Heldur eingir kjarnar eru, einki er endaligt, ongar loysnir eru, og tað ger, at tú altíð kundi hugsað tær, at søgan var longri. Tú kundi hugsað tær at fingið høvundsins vísu frágreiðing hví, tí er nakað betri enn at sleppa at kenna persónarnar í einari bók betur, skilja teir og fáa teir at vísa, hví teir gera, sum teir gera? 

Men her tvørra ofta menniskjalig sambond og nærvera, summi eru stødd uttan fyri felagsskapin, summi eru fremmand fyri sínum næstu.

Kjell Askildsen gevur kortini einki endaligt svar. Lesarin má sjálvur skilja og tulka søgurnar.