Hubert beit seg í undirvørrina. Hann var eingin ketta. Men hann vildi so fegin hava onkran at tosa við. Han leyg: Jú, jú, sjálvanid eri eg ein ketta. Gott! Eina løtu helt eg teg vera ein dumman hund! "Ha, ha, ha," flenti Hubert fjáltraður inni í myrkrinum í lítla húsinum. Tað fór at gerast trupult at greiða frá, at hann var ein hundur.