Tak tað, segði Janus og rætti henni tað hjartaskapaða plastílatið. Tað var fult av sandi og skitti. Elin fór at flenna. Tey vóru einsamøll í skúlagarðinum. Her, smíltist hann og kom yvir til hennara. Tann skitna hondin nærkaðist hennara. Tað stakk í húðini. Janus var eitt sindur lægri enn hon, men so vakur, helt thon. Og so var hann so fjasutur. Elin var illa við, og nú dukaði hjartað hart. Hon dugdi ikki at finna upp á nakað kul at svara honum.
Lilla krabbabók - 4. torleikastig